Mijn verhaal
Maart 2017. We reizen naar Noorwegen om een droomplek te bezichtigen.
Plots ligt ze daar vóór ons, badend in het laatste licht van de ondergaande zon : Øvergården, de “boerderij op de heuvel”, onze magische droomplek. Oud, met afgebladderde verf en omringd door verwilderde bloemen, maar tegelijk liefelijk en uitnodigend. Het voelt bijna als… thuiskomen. Inmiddels is het de warme thuis van mijn 2 jongste dochters en mezelf.
Mijn man en de andere (volwassen) kinderen zijn er soms wel … en soms niet.
Maar aan het volgen van mijn hart, het verhuizen naar deze droomplek én het creëren van “Magisk Mindland” gaat een bijzonder ontwikkelingsproces vooraf.
Ik, Veerle (1969), heb een héérlijke kindertijd gehad. Ik ben opgegroeid in een klein, Belgisch dorpje, op de grens met Nederland. Onze avontuurlijke papa (onderwijzer en rots in de branding) en onze zorgzame mama (huismoeder en creatieve duizendpoot) hadden voor mijn jonger zusje en mij een zalig warm nest gecreëerd. We werden omringd met veel liefde, maar kregen óók de vrijheid om onszelf te ontplooien.
Op de boerderij van onze grootvader huppelden mijn zus en ik blij van seizoen naar seizoen en leerden we “de kleine dingen des levens”: Waar kwam melk vandaan? Hoe werden diertjes geboren? Er werd geplant, geoogst, gebakken, gemolken, ingemaakt, … Het zaadje van zelfvoorzienend leven en liefde voor de natuur werd geplant!
Omdat ik graag mensen verzorg en vertroetel, werd ik verpleegster en daarna vroedvrouw. Het was mijn grote droom om met “Artsen zonder grenzen” naar de Afrikaanse brousse te trekken.
Maar het liep anders: het werd “huisje, boompje, beestje”. Ik heb 3 prachtige zonen en 4 geweldige dochters uit twee relaties. Mijn huidige man sleept helaas een zware rugzak uit zijn kinderjaren met zich mee en legt daarmee een ernstige belasting op ons gezin. Ondanks alle verdriet en wanhoop, probeerde ik toch zo goed en zo kwaad als het kon een goede moeder te zijn en een warm nest te creëeren. Maar ik cijferde mezelf volledig weg en raakte daardoor me zelf hoe langer hoe meer kwijt.
“ik Raakte mezelf hoe langer hoe meer kwijt.”
Om niet te moeten voelen en piekeren, maakte ik het mezelf héél erg druk: naast ons eigen groot gezin, zorgde ik regelmatig voor een uitwisselingsstudent. Ik had een grote moestuin, bakte brood, maakte kaas, ging helpen op een bio-boerderijtje in de buurt, ik gaf huisonderwijs, hielp bij de opstart van een ervaringsgerichte school. Het was altijd druk druk druk!
Uiteindelijk raakte ik vreselijk uitgeput maar toch kon ik niet goed slapen. Ik kreeg last van hartkloppingen en allerlei stress gerelateerde kwaaltjes. En ondanks dat ik erg geloof in de kracht van gezonde voeding, werd ik suikerverslaafd en steeds dikker. Ik herkende mezelf niet meer, ik kon niet anders dan eindelijk toegeven: ik was een wrak, zelfs geen zwakke afspiegeling meer van wie ik ooit was geweest …
“Ik WAS UITGEPUT, SUIKERVERSLAAFD en DIK.
Ik had EETBUIEN, een LAAG ZELFBEELD en STRESs”
Op aanraden van een goede vriend, schreef ik me in aan de Europese Academie voor natuurlijke gezondheidszorg in Maastricht. Ik koos de 4-jarige opleiding tot gezondheidstherapeut. Gezonde voeding, natuurlijke levenswijze, massage, lymfedrainage, psychologie, gesprekstherapie, kruidengeneeskunde, biorelaxatie en de 4-elementenleer. Er ging een nieuwe wereld voor me open!
“Ik ontdekte de enoRme invloed van voeding en leefstijl op mijn fysieke en mentale gezondheid!”
Ik kwam op de academie aan als een RUPSJE, niet bewust van het potentieel dat ik in me droeg (het vermogen om kleurrijk te zijn, om in vrijheid te kunnen vliegen en tot grote hoogte te kunnen stijgen). Tegen het einde van de opleiding wat het tijd om uit mijn COCON te breken en ik werd een VLINDER. Mentaal en fysiek herboren, zelfbewust, vol liefde.
Klaar om met veel passie mijn kennis, wijsheid en levenservaring te delen met jou, met mijn kinderen, geliefden en alle mensen die mijn hulp kunnen gebruiken.
“SOMS LEIDEN DE “VERKEERDE” KEUZES JE NAAR HET JUISTE PAD …”
Ik ben ontzettend dankbaar voor het levenspad (met pieken én dalen!) dat ik tot nu toe gelopen heb. Dankbaar ook voor de mensen die tot hier met me meegewandeld hebben. Sommigen slechts een kort stukje, anderen een lange afstand. Sommigen gaven me veel positieve energie, anderen eerder een levensles. Maar allen hebben me gevormd tot wie ik nu ben.
Ik voel me eindelijk terug regisseur van mijn eigen leven. Ik kan natuurlijk niet altijd kiezen wat er nog allemaal op mijn pad zal komen, maar ik kan wél kiezen hoe ik er mee omga!
